KUIERGAT - Johann van Staden en vriende - jy ook !

Take Time to Smell the Roses
by
Marilyn Ferguson

Dit het my nogal aan die wonder gesit oor hoekom mens sekere dinge nie doen nie. Daar is altyd op die gegewe oomblik 'n goeie rede daarvoor. Dalk kos dit te veel geld. Dalk het jy nie tyd om dit nou te doen nie. Miskien sien jy 'n beter, goedkoper, groter, of dalk 'n kleiner een, by die volgende winkel. Soveel kere het dit al met my gebeur dat ek by 'n interessante plek in hier in Europa was, en dan dink ek - "ek gaan nie hierdie museum besoek nie, want dit kos te veel geld". Of "ek sal netnou terug kom en hierdie serp of trui of sommer net mooi ietsie koop vir Annatjie". En dan kom ek nie weer daar verby nie. En ek sal waarskynlik nooit weer die geleentheid kry om by die museum uit te kom nie. Of sommer simpel dinge, soos om nie 'n foto van iets te neem nie, en dan later spyt te wees daaroor. Of om nie genoeg fotos te neem nie. Om nie die roomys vir jou kind te koop nie, want ons gaan netnou eet, en dan eet jy nie jou kos nie... Gaan dit regtig so 'n verskil maak as hy nie al sy kos opeet nie. Wie sê jy het ooit weer die geleentheid om vir haar 'n roomys te koop.

Ons lewe draai soms so veel daarom om voorsiening te maak vir die dag van môre en oormôre, dat ons maklik vergeet om vandag te lewe. En ons vergeet dat môre môre se vandag is, en dan vergeet ons weer, want ons moet tog voorsiening maak vir môre. En partykeer is daar nie 'n môre oor nie...

In Psalm 103 verse 15 en 16 van die Ou Vertaling van 1953 staan "die mens -- soos die gras is sy dae; soos 'n blom van die veld, so bloei hy. As die wind daaroor gaan, is dit nie meer nie en sy plek ken hom nie meer nie".

Die Nuwe Vertaling van 1983 stel dit so : "Die mens, sy lewensduur is soos die van gras, soos die van 'n veldblom wat oopgaan: as die woestynwind daaroor waai, is dit weg en sy plek vir altyd leeg".

Daar is net soveel waarheid in die Afrikaanse gesegde "van uitstel kom afstel".

In verhoudings gebeur dit ook, en daar is die skade en verwyte soms oneindig groter. Wanneer ons iemand seermaak deur ons gedrag, of deur dit wat ons sê, of dalk nie sê nie.

Dit is soms so moeilik om die maklikste woorde uit te spreek. "Ek is jammer". "Ek is lief vir jou". "Ek het 'n fout gemaak". Partykeer gee ons tog so 'n groot bos blomme - om op die graf te sit. Maar hoeveel meer sou die begraafde nie 'n klein bossie blomme, of selfs net een blom, spontaan gegee, waardeer het in die lewe nie. Soms ervaar ek begrafnisblomme as stil-gillende selfverwyte of bedekte skulderkenning.

Ons sê so gereeld vir onsself en vir mekaar "as ek eendag groot is". Ek dink soms skuil daar baie meer agter hierdie eenvoudige uitspraak as 'n wens of dalk ietwat siniese humor. Is dit nie dalk so dat ons heimlik begeer om iets te doen nie, maar dat ons verhinder word deur eie of gemeenskaplike voorafopgestelde idees van wat betaamlik is nie, of wat 'n sosiaal-aanvaarde norm is nie ("jy's te oud om dit te doen", of "jy is dan 'n man, en mans doen nie so iets nie", of "wat sal die mense daarvan dink", of "gedra jou soos 'n dame").

Of eenvoudig bang is dat jy dit nie sal regkry nie.

Moet mens nie net so af en toe vergeet om die "regte" ding te doen nie, en te doen wat jou hart sê nie. Los die kombuis, los die grassny, los die strykwerk - en gaan loop om die blok. Gaan sit langs die dam of die strand. Bel 'n vriend. Besoek iemand in die hospitaal. Eet 'n roomys saam met hom. Maak 'n koppie koffie vir haar, en drink dit saam met haar. Gaan drink 'n koppie koffie by Starbuck's. Vat die hele familie sirkus toe. Hou 'n piekniek met toebroodjies en 'n bottel wyn. Gaan luister na 'n simfonie-konsert. Gaan skop 'n bal saam met die seuns.

Al is daar nie geld nie.

Al het jy nie regtig tyd nie.

Soms behoort jy dit te doen, al het jy nie lus daarvoor nie.